Indiako urketari batek lepoan zeraman makila puntetan zintzilika bi ontzi zeukan, besterik ez. Batak arrakalak zeuzkan eta bidetik ur erdiak galtzen zituen. Bestea berriz akats gabekoa zen eta eduki osoa mantentzen zuen helmugaraino. Hau egunero gertatzen zen. Arrakala gabeko ontzia arro arro zebilen laneko emaitzekin bere burua oso egokia ikusten zuelako jarritako bete beharretarako. Bestea, gizajoa lotsatuta zegoen bere akatsetaz eta lana ondo ezin betetze horretaz. Hortaz, urtebete igarota halaxe esan zion urketariari: -“Lotsatuta nago eta barkatzeko eskatu behar dizut nire akatsengatik. Zeren dagizun lan neketsuagatik etekin erdia baino ez baituzu ateratzen”. -“Etxera itzultzean bide bazterrean zehar hazten diren lore ederretaz kontura zaitezen nahi nuke”-Esan zion nagusiak. Hola egin zuen eta bidexka lore erresta ikusgarriez apaindurik zegoela ikusi zuen. Baina goibeldurik jarraitzen zuen, azken batez, hartutako ur erdia baino ez zuelako gordetzen bide azkenerako. Urketariak horrela jarraitu zitzaion: “Konturatu al zara loreak bakarrik zure aldean hazten direla?. Zure arrakalei alde ona atera nahi izan nien eta lore haziak erein nituen. Zure muga eta zure gaitasunekin zaren bezalaxe izango ez bazina ezin nezakeen edertasun guzti hau lortu. Zuri esker loreak batzen ibili naiz eta gurea eta zenbait lagunena ere apaintzen ditut haien bitartez. Zu zaren bezalakoa izango ez bazina hau ez litzateke posible izango.” Denok ditugu akatsak. Denok arrakalak dituzten pitxerrak gara. Kontua da onura ateratzeko arrakalak ea aprobetxatzen ditugun. Ez gara perfektuak, eta horretan gara zoragarriak!. |
iruzkinik ez:
Argitaratu iruzkina
ESKERRIK ASKO PARTE HARTZEAGATIK.